ชื่อวิทยาศาสตร์ : Careya arborea Roxb.
วงศ์ LECYTHIDACEAE
ชื่ออื่น ๆ ปุย, ปุยกระโดน, ผ้าฮาด, หูกวาง, เส่เจ๊อะบะ, แซงจิเหน่, พุย

ลักษณะทั่วไป
ไม้ต้น สูง ๑๐-๒๐ เมตร
ใบ เดี่ยว ออกเรียงเวียนแน่นตามปลายกิ่ง รูปไข่กลับ แผ่นใบมักเป็นคลื่น ขอบใบจักเล็กน้อย ใบก่อนร่วงมีสีแดง
ดอก ออกเป็นช่อ มี ๒-๖ ดอกตามซอกใบและปลายกิ่ง ส่วนโคนดอกเชื่อมกันเป็นรูปถ้วย ส่วนบนแยกเป็นกลีบดอก ๔ กลีบสีเขียวอ่อน เกสรเพศผู้สีขาว มีจำนวนมาก เรียงตัวเป็นวง ยาวพ้นดอก ส่วนโคนเป็นสีแดงอ่อน
ผล รูปค่อนข้างกลม สีเขียวอ่อน ขนาด ๕-๖ ซม. ผิวเรียบ ที่ปลายผลมีส่วนของกลีบเลี้ยงติดอยู่ เมล็ดแบนรูปไข่ ขนาด ๑ ซม. จำนวนมาก

พบขึ้นทั่วไปตามป่าเบญจพรรณ และป่าเต็งรัง ดอกบานกลางคืน และจะร่วงตอนเช้า เปลือกต้นมีแทนนินสูงใช้ทุบทำฟูกรองหลังช้าง ใช้ต้มย้อมผ้าให้สีน้ำตาลแดง ยอดอ่อนใช้รับประทานเป็นผักจิ้ม มีรสฝาด

ประโยชน์/สรรพคุณ
เปลือก แก้อักเสบจากงูกัด สมานแผล แก้เคล็ดขัดยอก
ใบ สมานแผล ปิดแผล
ดอก บำรุงร่างกายสตรีหลังคลอด
ผล ช่วยย่อยอาหาร รักษาแผลมีพิษ และปิดหัวฝี
เมล็ด เป็นพิษ